Pemuteran

Toen we vanmorgen wakker werden hebben we eerst maar eens goed gekeken waar we precies terechtgekomen zijn, gisterenavond in het donker.
Een prachtig paradijsje wat de familie Taruna hier heeft gebouwd.

Op de foto hierboven staat onze douche, het is even goed kijken. Uit het beeld van de dame komt het water en ja, je staat dus buiten in de mooie blauwe lucht te douchen! Heel vreemd als je vanuit je kamer naar je badkamer loopt en opeens buiten staat!

Voor onze kamers een langgerekte veranda met ligbedden en twee zitjes (foto is van één kamer), vandaar kijk je in de tuin. Het zwembad ligt ook vlak voor onze neus, niet zo groot maar genoeg voor ons viertjes ;-)

Het ontbijt hier wordt geserveerd in het nieuwgebouwde restaurant. Echt heel erg mooi. Zoals overal een groot dak, helemaal van binnen bekleed met bamboe. Aan één kant een muur, echt heel smaakvol ingericht, ‘modern Indonesisch’.

We kregen hier thee, verse fruitsalade, verse smoothie naar keuze en dan ofwel pannenkoeken of wel toast met ei (omelet, scrambled, gekookt). Allemaal super verzorgd en lekker, dus we konden er weer even tegen.

In heel Bali wordt er de hele dag geglimlacht, maar als er kampioenschappen zouden zijn, zou deze familie het dik winnen, echt ongelooflijk hoe vriendelijker dan vriendelijk ze hier zijn!

Vlak voordat we naar het ontbijt vertrokken heb ik ons verblijf hier met één nacht verlengd via booking.com en nog geen minuut nadat we aan tafel zaten kwam een uitermate dankbare zoon van de eigenaar ons hiervoor uitgebreid bedanken. Hij vond het duidelijk een enorme eer dat wij het zó naar ons zin hebben hier dat we nog bijboeken, echt erg attent (terwijl het helemaal vol is hier, dus het is niet zo dat er niemand komt).

Na het ontbijt maar eens even het strand verkennen. Dat is een paar honderd meter lopen over een laan tussen de bomen.

Het strand was pikzwart met glitters, echt lavazand, heel apart om op te liggen!

Hier is nog eea voor verbetering vatbaar, want een echt ‘ligstrand’ is het eigenlijk niet. Er ligt van alles, er wordt van alles gedaan. Naast het liggedeelte van een peperduur hotel een stukje verderop konden we wel heerlijk onder de bomen liggen. Het water in de zee is hier heerlijk lauw!

We hebben de hele ochtend heerlijk liggen lezen en luieren totdat we honger kregen!

Even terugslenteren naar het hotel, het was inmiddels heel erg warm geworden dus rustig aan. Van het lopen waren we zó oververhit dat we eerst maar even in het zwembad gedoken zijn, afkoelen! Prima zwembadje trouwens, geen apen door de tuin hier ;-)

Na een lunch in het hotel zijn we gaan wandelen naar Reef Seen, turtle project, verderop hier aan de baai.

Dit is een project om het uitsterven van de zeeschildpadden tegen te gaan. De schildpadden komen aan land en leggen eieren in het zand in de omgeving van Pemuteran. Vroeger werden deze eieren opgegeten door de bevolking, waardoor er steeds minder schildpadjes kwamen. Sinds dit project bestaat, worden nesten met eieren (tegen betaling van 3000 rupiah per ei, dat is 20 cent) gerapporteerd aan Reef Seen. De mensen die hier werken gaan de eieren dan verplaatsen naar hun eigen zandbak.

In deze bak liggen op dit moment 625 eieren te wachten totdat ze uitkomen (60 dagen na het leggen).

Het project heeft verschillende bassins gebouwd om de schildpadjes van verschillende leeftijden uit elkaar te houden. Als ze iets ouder zijn dan 3 maanden worden de schildpadjes vrijgelaten in de oceaan. Als bezoeker kun je zo’n schildpadje tegen betaling vrijlaten. Helaas waren er op dit moment geen schildpadjes die oud genoeg waren, anders hadden Linda en Manon dat natuurlijk erg leuk gevonden  te doen. In totaal zijn er door dit project al 17.000 schildpadjes teruggezet in de zee en zijn er 425 grote schildpadden door hun gered.

De schildpadjes waren echt schattig om te zien, vooral de kleintjes natuurlijk! Je mocht ze niet echt oppakken maar de grote schildpad was wel aaibaar. Echt heel vreemd gevoel, alles is keihard behalve zijn nek en zijn staart, die zijn haast sponzig zacht.

Het grote beest vond het wel gezellig al die aandacht want hij bleef maar boven water komen bij onze handen.

We hadden gelukkig want we waren er precies met voedertijd, dat is één keer per dag. De schildpadjes krijgen dan kleine sardientjes, wij mochten ze ook voeren!

Ze eten het uit je hand, maar de sardientjes die door de oppasser werden gegooid zonken naar de bodem. De schildpadjes moesten gaan duiken om te kunnen eten en dat was heel grappig om te zien want dat lukte meestal niet in één keer. Wild gespartel met de pootjes, maar niet diep genoeg, nieuwe poging….

De grote schildpad kreeg ook grote vissen, ook die mochten de bezoekers geven.

Een klein projectje maar zeker waardevol en door de toeristen die erop afkomen groeit misschien ook het bewustzijn van de Balinezen voor hun omgeving. Ze hebben hier nl. totaal geen respect voor hun omgeving; hun huis houden ze schoon (hoewel, niet iedereen) maar wat daar direct buiten het hekje gebeurt interesseert niemand iets, dus daar ligt het afval, heel apart.

Over het strand zijn we teruggelopen naar ons paradijsje waar we de rest van de middag lekker liggen te niksen.

Onderweg kwamen we van alles tegen, nieuw resort in aanbouw, vissers die netten aan het maken waren, voetballende kindertjes, maar ook een vijfsterrenresort tussen met dure obers en ligstoelen aan het strand. Zo gek, die tegenstellingen, maar ook heel mooi om te zien, hoe het allemaal naast elkaar bestaat en hoe iedereen hier toch zo blij en tevreden is.

Morgen gaan we een snorkeltocht maken met een boot naar de koraalriffen bij Menjanang eiland én daarna is er een kookles in de speciaal hiervoor gebouwde Balinese traditionele keuken (als we het allemaal goed begrepen hebben).

(iedereen loopt met een bloem in zijn haar, dus we doen gewoon mee!)