Dagje Ubud: Monkey Forest en Rijstvelden

Vandaag eerste ontbijt op onze nieuwe plek (hier onze kamers)

Op een mooi dakterras met uitzicht op het zwembad zaten we heerlijk buiten. Je mocht kiezen dus wij meiden kozen voor Indonesische bananenpannenkoekjes en Nico voor toast met ei. We kregen ook vers geperst sap naar keuze of fruitsalade en koffie of thee.Hier doen ze veel met banaan. Banaan gaat sowieso ook in alle offerbakjes, want hier staat de vrucht voor ‘one love’. Dit omdat de bananenplant maar één oogst geeft en daarna nooit meer. Na één oogst worden er zijscheuten van de bananenboom (banana-baby’s volgens Bobi) ergens anders geplant om na zes maanden weer te kunnen oogsten. Wisten we niet!

We besloten om de dag rustig te beginnen met een ochtendje aan het zwembad. Er is hier een leuk zwembadje helemaal omringd door een tropische tuin en de ligbedden zijn prima, dus lekker tijdschriftje mee en relaxen maar! Tussendoor af en toe even plonsen want het was al behoorlijk warm!

De eigenaresse van het hotel kwam even een praatje maken voordat ze ging offeren bij de huistempel en de hoteltempel. Ze kwam vertellen dat ze offert voor haar voorouders maar ook voor haar gasten, dat die een gelukkig verblijf zullen hebben. Mooi zo, is dat alvast geregeld!

Tegen lunchtijd zijn we gaan douchen en bij het restaurant naast ons hotel gaan lunchen. Wat zag dit er ook weer keurig verzorgd uit, de mensen zijn overal zó aardig, echt ongelooflijk, daar kunnen ze in Nederland nog heel veel van leren! We moesten naar hun maatstaven even wachten op het eten (wij zaten net…) dus kregen we een schaaltje nootjes en een bord vol met vers fruit om te tijd te doden, we waren er nog niet aan begonnen of het eten kwam al!

Er liep zowaar een aap door de tuin, dat vonden wij natuurlijk erg grappig maar voor hier is dat heel normaal, want niemand keek ervan op.

Na de lunch óp naar Monkey Forest, 5 minuten lopen van ons hotel. Dit bleek echt een superplek te zijn, voor het enorme bedrag van 30.000 rupiah (1,80 euro) mag je erin.

Echt een heel oerwoud met in het midden een enorm oud tempelcomplex, net als in Jungle Boek het paleis van Koning Lowie. Dat moet echt hierop geïnspireerd zijn, de gelijkenis is té sterk!

In het forest zitten ongeveer 563 langstaart-makaken (maar ze kunnen erin en eruit dus geen idee hoeveel het er echt zijn), echt héél schattige apen!

De speelden en ze renden en ze waren totaal niet bang voor mensen. We werden ervoor gewaarschuwd om ze niet te aaien, want dan kom je in hun ‘zone’ maar als je gewoon ergens ging zitten sprongen ze zó op je schoot, of op je hoofd!

In het begin was het even schrikken, zo’n harig beest in je nek, maar dat wende snel, alleen die grote apen waren eigenlijk best wel zwaar. Als je met die grote apen iets deed wat ze niet leuk vonden begonnen ze nog wel eens te blazen, maar die kleintjes vonden alles prima. Ze klommen tegen je benen op, sprongen op je nek. Een mevrouw had een trosje banaantjes gekocht en een grote aap hing zo hard aan haar jurk te trekken dat ze die bananen maar snel losliet.

De kleine aapjes vonden we uiteraard het schattigst, die hadden van die zachte handjes!

Al na een kwartier had een klein aapje Linda’s oorbel uit haar oren gevist en hij ging er razendsnel mee vandoor, die gaf hij dus niet meer terug!

Ook het aapje aan mijn Kipling-tas was bijzonder interessant voor de levende soortgenootjes.

Op gegeven moment liepen we een stukje door het bos, op een soort steiger. Daar zat een apengezinnetje lekker te spelen. Opeens gaf het vrouwtje een enorme gil en van alle kanten kwamen apen aanrennen en met z’n allen gingen ze over de rand van de steiger zitten kijken. 

Wij hadden geen idee wat daar voor interessants (of spannends) gebeurde, op gegeven moment liepen alle apen weer weg.

De oppassers van de apen waren ook erg aardig en hielpen de meiden op gegeven moment om aapjes bij zich te houden door ze nootjes en maiskorrels te voeren, we kwamen op gegeven moment niet meer van ze af!

Toen er eentje ging zitten plassen op een jongetje waren we er even klaar mee!

We hadden echt niet verwacht dat er zoveel aapjes zouden zitten en dat ze zó benaderbaar zouden zijn, echt een aanrader!

Na het Monkey Forest richting Ubud centrum. Ubud is het echte centrum van Bali,  de film Eat Pray Love is hier opgenomen en het is één grote chaos hier. Kleine dunne steegjes verbinden de twee hoofdstraten met elkaar waar steeds één grote file staat.

Het liep ook nog bergop dus dat was even een kleine inspanning in deze temperatuur!

Bij het VVV hebben we een plattegrondje gehaald en we bedachten dat we eerst wel even door de rijstvelden konden wandelen omdat het nu nog licht was. Dat bleek echt een prima idee! 

Omdat het al half vijf was, was de grootste hitte voorbij en er stond ook een lekker windje. Ook weer zo typisch, opeens loop je tussen de huizen vandaan en sta je middenin de rijstvelden. De zon ging al een beetje onder, dus het licht was erg mooi, prachtig gewandeld.

Het pad was eerst prima maar liep daarna een stuk door een soort jungle en het werd steeds smaller met aan één kant een diepe afgrond, een dunne wandelrand en daarnaast een sloot. 

Gelukkig kwamen we Balinezen tegen die in een palmboom geklommen waren om kokosnoten te snijden, want die bordjes hier zijn niet zo duidelijk!

Ongelooflijk hoe die rijstvelden zijn ingedeeld, terrasvormig, soms vierkant, soms andere vormen, het lijkt zeer ongeorganiseerd, maar dat is eigenlijk alles in dit land.

En over die smalle paadjes reden dan ook nog Balinezen heen en weer op scootertjes, want bovenin stonden heel veel huisjes.

Na dik twee uur wandelen waren we weer terug in de stad. Lekker even wat te drinken gekocht en bedenken waar we zouden eten. In het centrum lagen de restaurantjes direct aan de hoofdweg. Eten in de herrie van het toeterende verkeer vonden we niet zo aantrekkelijk dus namen we een taxi terug (we waren best ver van ons hotel) en hebben we bij ons in de straat bij een superhippe pizzeria heerlijk gegeten.

Nu weer terug in het hotel, blog maken en spullen klaarleggen voor morgen, dan gaan we een fietstocht maken!