Sanur: waterscooters!

Eigenlijk was het plan van vandaag om naar het Bali Safaripark te gaan, maar dat hadden we niet echt geregeld en op de bonnefooi gaan durfden we even niet aan, omdat er op internet veel onduidelijkheid was over verschillende soorten toegangstickets. Wel/geen safari, ontmoeting met dieren, extra’s….geen idee! Dus even uitgesteld.

Maar uiteraard is er wel weer een nieuw plan : waterscooters huren!

Hier is dat een stuk goedkoper dan in Europa én onderhandelbaar dus na het ontbijt liepen we over de boulevard langs de diverse mannetjes. We hadden al snel onderhandeld; eerst was het 35 dollar per scooter, uiteindelijk kwamen we uit op 11 euro dus dat is best netjes.

We kwamen net vanaf het ontbijtterras dus uiteraard nog geen bikini’s aan 11 uur afgesproken.

Intussen waren we al gespot door allerlei verkopers die ons héél graag hun markkraampje wilden laten zien. We wilden sowieso nog wat kleine dingetjes kopen dus liepen we even mee, tjonge, ze zijn echt opdringerig hier!

We slenterden langs alle kraampjes met veel van hetzelfde en kwamen opeens langs een schilder die lekker aan het rommelen was. We raakten aan de praat en vonden een schilderij dat ons wel aanstond, hij vroeg 6 euro, dus we hebben geeneens onderhandeld, hartstikke leuk toch, verkoopt hij ook nog wat! 

Het is al knap dat hij in die bende überhaupt iets kan fabriceren!

Helemaal blij was hij met zijn verkoop en toen we ook nog een foto van hem wilden maken als herinnering ging de glimlach helemaal niet meer van zijn gezicht.

Toen tijd voor de waterscooters!

We hadden er drie gehuurd, dat kon ik foto’s maken en filmen (wat geld kost moet je vastleggen he?). Er werd een korte instructie gegeven en hopsakee, ze gingen op weg!

Lekker scheuren heen&weer, hartstikke leuk om te doen. Ze kwamen alledrie heel enthousiast terug, was trouwens wel zwaarder dan verwacht!

Tijd om even uit te rusten op de ligbedjes!

Daar kwam de gebruikelijke rij aan fruitverkopers, masseurs en nailartmensen voorbij die we vriendelijk afwimpelden. Ons leven werd opeens een stuk eenvoudiger gemaakt toen Gekko op ons bedjes kwam zitten. Hij vroeg of we een chauffeur nodig hadden. Nou, we willen naar het Safaripark maar we snappen niks van die pakketten die ze verkopen. Dus hij ging voor ons bellen en allerlei vragen stellen….mooi zo! Hij heeft voor ons gereserveerd en als tegenprestatie hebben we hem uiteraard het transport gegund. Beetje onderhandelen natuurlijk! Transport heen&weer en bezoek aan de Buddha to Buddha fabriek voor 350.000 Ruphiah, 20 euro, hihi.

Mooi zo, vanaf ons ligbed de dag van morgen georganiseerd!

Daarna om een uur of 3 maar eens geluncht met onze voetjes in het zand en vanaf half 5 toch maar even de straatjes nog onveilig gemaakt voor wat aankopen.

We kwamen Stefan en Lisan, de Nederlanders van gisteren, weer tegen en bleven weer lang zitten kletsen. Op één of andere manier blijven we stof tot praten houden, erg gezellig.

Na het eten waren de meiden moe en zijn wij nog even wat gaan drinken met zijn viertjes.

Dagje Sanur Beach

Onze eerste dag in Sanur, hier brengen we de rest van onze Bali-tijd door.

Het hotel is typisch Balinees ingericht, echt ouderwets koloniale stijl. Van alles doorelkaar, grote tropische tuin met allerlei losse potten planten. Beetje chaotisch maar wel de sfeer die bij Bali past en nog een beetje betaalbaar voor een hotel direct op het strand!

Het ontbijt is in buffetvorm en loopt heerlijk chaotisch. Er is van alles, maar je moet het even weten. Prima gegeten, omeletjes, vers fruit, sapjes, brood, thee/koffie….we kunnen er weer even tegen!

We ontmoetten een Nederlands stel wat ook aan het eind van hun Indonesie-trip is en zitten tot half 12 gezellig te kletsen op het ontbijtterras.

Tijd om naar het strand te vertrekken!

Voor het hotel staan ligbedden, dus we hadden ons al snel geïnstalleerd aan de waterkant. Direct naast ons lag een Duits stel, van top tot teen onder de tattoes. Die begonnen meteen een gesprekje en dat bleken bijzonder aardige mensen te zijn.

Het grootste deel van de dag hebben we heerlijk liggen lezen en zonnen.

Het water is ook hier lekker warm maar we waren niet zo fanatiek vandaag, beetje poedelen, niet snorkelen, gewoon lekker niks.

Tussendemiddag lekker gegeten op het strandterras van ons hotel en gauw weer terug richting ligbed.

Aan het eind van de middag kwamen de Nederlanders van het ontbijt toevallig naast ons liggen en we raakten niet uitgepraat dus besloten we met z’n zessen te gaan eten.

Was erg gezellig!

Van Amed naar Sanur: zonsopgang, watertempels, vleermuizentempel

We sliepen in ons hotelletje op het strand aan de Oostkant. Unieke kans eens een zonsopgang te zien zonder al te veel moeite. Hoewel, opstaan om 6 uur in je vakantie, zucht…..

Gelukkig stonden er meteen vóór ons terrasje van de kamer 4 ligbedden op een rij dus het was heerlijk relaxed kijken.

Om zes uur was het nog héél donker met een grote roze-rode streep maar binnen een kwartier was het soort van licht. Daarna kwam het grote wonder: de zon kwam op vanuit de zee, recht voor onze neus!

Echt een prachtig gezicht, véél mooier dan op de foto’s!

Het plan was het maken van een ochtend-snorkel-tocht maar er waren hoge golven en zo vroeg leek het plan opeens een stuk onaantrekkelijker dan gisteravond!

Gewoon maar even lekker gelegen buiten (het wordt hier ook ’s nachts niet kouder dan een graad of 24), beetje gelezen, totdat het tijd was voor ontbijt!

Hier beetje primitiever terrasje maar met een geweldig uitzicht: de zee!

We konden kiezen uit en Manon en ik kozen een sandwich met gebakken ei en wat serveerde men erbij: patat! Goedemorgen!

Om 9,45 stond Yansu weer op de stoep voor onze reis naar Sanur, ons eindstation op Bali L

We vinden het allemaal jammer dat ons Bali-avontuur bijna ten einde is, het is hier zó gezellig met alle lieve mensen, hoewel het ook op heel veel plekken een behoorlijke puinhoop is hoor!

Yansu had op weg naar het hotel een crematieplechtigheid zien starten en vroeg ons of we daar zouden willen kijken. Dat wilden we wel. Hier is het nl. een eer voor de mensen als er meer mensen komen. Deze plechtigheden (waarvan we er heel veel hebben zien voorbereiden) mogen alleen in bepaalde maanden van het jaar worden uitgevoerd en zijn heel duur. Dus als de tijd rijp is, worden de lichamen van al begraven familieleden opgegraven en gezamenlijk gecremeerd.

We zagen een veld met in het midden een soort bak van balken waar vuur in was. Alle mensen zaten een stukje er vandaan. Twee mensen zorgden voor het vuur en gooiden af en toe wat water er overheen, misschien heilig water.

Intussen speelde een orkestje Indonesische muziek en renden de kinderen vrolijk rond. Niemand mag huilen bij de doden, want als er tranen vallen op het lichaam, kan de ziel niet naar zijn nieuwe bestemming reïncarneren en wordt het een geest. Dus als er iemand huilt wordt diegene weggehaald.

Op gegeven moment was alles verbrand en werd het vuur geblust met emmers water.

De botten (een hele stapel!) werden door iedereen aangeraakt als een soort laatste groet en daarna verdeeld over een aantal vazen van metaal. Deze resten worden dan bij de mensen thuis in de familietempel bewaard om te kunnen bidden voor hun voorvaderen.  

Heel apart om eens te zien, zó compleet anders dan bij ons!

De eerste  echte stop was Tirtagangga, de watertuinen aangelegd door de koning van Karangasem in 1948. In 1963 is het hele complex door de grote vulkaanuitbarsting onder een lavastroom terechtgekomen. Daarna is alles weer uitegegraven en hersteld.

 Voor deze provincie is hier de bron van het heilige water wat wordt gebruikt voor alle ceremonies. Tirta bekent heilige bron en Gangga is vernoemd naar de heilige rivier de Ganges waar de Hindoestanen in India hun heilige water vandaan halen.

Het is een mooi complex met verschillende vijvers waarvan er zelfs eentje wordt gebruikt om in te zwemmen.

De mooiste is natuurlijk de vijver met de stapstenen, waar je zelf ‘over het water’ kunt lopen tussen allerlei beelden door. Mooi aangelegd, leuk om even een rondje te lopen. Bij de heilige bron zelf kun je niet komen, deze plaats is exclusief voor priesters die het heilige water komen ophalen.

Na Tirtagangga reden we door naar het volgende waterpaleis, het koninklijk waterpaleis Puri Taman Ujung. Dit park is gebouwd door Koning Gusti Bagus Jelantik als ontspanningsplek voor zijn familie. Volgens de informatie is het gebouwd in de stijl van de Hollandse Kolonie. Het gebouw met de verblijven van de Koninklijke familie is Nederlands van bouwstijl.

Dit is een enorm complex met grote hoogteverschillen en overal paviljoens waar je lekker kunt relaxen. Dat gebeurde ook; overal lagen Indonesische mensen lekker te niksen in de schaduw. Hier gebeurde iets wat we nog niet eerder hebben meegemaakt: er werd naar ons gelachen, gezwaaid en zelfs voor ons gebogen! 

We voelden ons een beetje ongemakkelijk onder al deze aandacht en hadden het gevoel dat we werden uitgelachen. Op gegeven moment werden we van alle kanten gefotografeerd en wilde er zelfs iemand giechelend en wel met Nico op de foto!

Onze gids vertelde naderhand (hij moest bij de auto blijven want parkeerplaats erg chaotisch) dat dit Javaanse toeristen zijn. Deze mensen zien heel weinig blanken en voor hun is het status om terug te komen naar Java met foto’s van hunzelf met hun blanke ‘vrienden’ om aan te tonen dat ze écht ver weg op vakantie zijn geweest.

Weten we dan ook weer!

Na het waterpaleis gingen we op weg naar Tenaga, een Balinees traditioneel dorp wat je misschien qua leeftijd zou kunnen vergelijken met Urk. Er wonen 300 mensen en die mogen alleen maar met elkaar trouwen, anders worden ze verstoten uit de groep. Ze leven ook op de traditionele manier, hebben geen electriciteit en hebben een soort van dorpje binnen één muur. In tegenstelling tot het traditionele dorp wat we hebben gezien tijdens het fietsen, was dit veel minder netjes en veel ouder. In alle huizen werden wel veel ambachten uitgeoefend, vooral het schrijven op bamboebladeren en het weven van doeken is populair.

Ze hebben ook een eigen basisschool, voor voortgezet onderwijs mogen de kinderen intussen wel naar de stad.

Voor het hele dorp is er een gezamenlijke douche, zie foto hieronder, wel mannen gescheiden van de vrouwen....brr...schoon word je er niet van!

Op het plein zaten de dorpsvrouwen kippen te slachten en te wassen voor het eten, jippie, lekker om te zien!

Op weg naar de laatste stop, Goa Lawa, de tempel bij de vleermuisgrot (jakkie).

We hadden ff pech onderweg, want er was een enorme verkeersopstopping. Er vond nl. wederom een crematieplechtigheid plaats en die hele stoet stond gewoon midden op de weg, met als gevolg een enorme file die gewoon een dik uur duurde!

Toen we eindelijk weer dachten te rijden kwamen we bij een volgende plechtigheid wéér een dik half uur stil te staan. Pffft, ongelooflijk! Dat dat zomaar kan hier! Wij zijn dat uiteraard totaal niet gewend maar ook de Balinezen zelf vonden dit wel erg lang duren en irriteerden zich behoorlijk!

De vleermuizentempel was een redeljk standaard tempel, wel weer met een hoge van 11 verdiepingen voor Shiva.

 Het bijzondere was de locatie; vlak voor een grot waarin honderden vleermuizen aan het plafond hangen en heen & weer fladderen. Overdag blijven ze gelukkig ook in de grot, maar als het donker wordt gaan ze de hele tempel over, dat is duidelijk te zien aan de hoeveelheid uitwerpselen, getsie!

Er zijn echt niet alleen vleermuizen maar ook slangen bij deze tempel, brrrr.

De pythons liggen in de grot en hebben wij niet gezien. Ze eten de vleermuizen en komen haast niet naar buiten zolang ze genoeg te eten hebben.

Vanaf boven, de jungle, dalen er soms ook groene gitige slangen naar beneden, we zagen er eentje zitten in de planten boven de grot. Hiervoor hebben ook de Balinezen heilig ontzag, want ze nemen gepaste afstand. Deze slangen blijven in principe wel in de planten hangen maar je weet maar nooit!

Na onze laatste tempel van vandaag gingen we even snel wat eten want het was al half 6 en we hadden nog niet geluncht omdat we bang waren dat we te laat zouden zijn voor de tempel door die verkeersopstopping. Yansy stopte bij een Warung langs de weg. Wij hebben tot nu toe dit soort kleine warungs vermeden uit angst voor darmproblemen maar nu hadden we geen keuze natuurlijk!

Er was alleen een Indonesische menukaart en Yansu legde uit wat alles was. Hij raadde ons aan om zoveel mogelijk hetzelfde te nemen omdat het anders lang zou duren met maar één kok. We besloten tot nasi goreng. Er zat een kippenpoot bij en we vroegen dus om een mes, dat bleken ze niet te hebben! Het enige mes in het restaurant werd door de kok gebruikt om dingen te snijden in de keuken.

Na deze late lunch reden we naar Sanur, ons laatste hotel op het strand. Het was al donker toen we aankwamen dus morgen even kijken waar we terechtgekomen zijn!